Wanneer we de coronacrisis even vergeten, is er één iets dat ons bezig houdt: hoe politieke partijen een democratisch verkozen parlement het zwijgen oplegt en de democratie buitenspel zet.
Op tsaristische wijze worden partij-oekazes uitgevaardigd en buigt het parlement ootmoedig het hoofd. Wie of wat vertegenwoordigt vandaag nog het volk?
België is al langer geen democratie meer maar een particratie. De instellingen vervullen de hen staatsrechtelijk toegewezen taken niet. Het parlement controleert de regering niet. De regeringen regeren niet maar kibbelen wel, onafhankelijke instellingen zitten volgestouwd met partijcreaturen. Een tiental personen nemen alle beslissingen, zonder dat ze ook maar aan iemand verantwoording afleggen. En ook die particratie werkt niet meer. Het begrotingstekort is monumentaal, er worden al decennialang geen grote akkoorden meer gesloten en op uitdagingen als migratie krijgen we geen vat. De particratie is een inefficiënt systeem dat onze welvaart bedreigt.

In het recente boek van Vuye & Wouters Schone Schijn krijgt u duiding en antwoord op vele vragen:

Hoe beslist de partijtop?
Wie zijn die beslissers?
Is er overleg binnen de partijen?
Waarom stemmen we en wie verkiezen we?
Waarom zijn parlementsleden en ministers zo afhankelijk van de partij(voorzitter)?
Hoe versterken de media de particratie?
Wat is het lot van politieke rebellen?

Ze steunen daarbij vanzelfsprekend op hun persoonlijke ervaringen als voormalig Kamerlid, maar ook op een uitgebreid onderzoek. Dit ‘particratieboek’ uitgegeven door “Doorbraak” is een ontnuchterende reis door de instellingen van een land waar zoveel slechts … schone schijn is. Een noodzakelijk boek in tijden van volmachten en ‘superkernen’.

Een boek dat sommigen zal verbijsteren qua inhoud en anderen qua objectiviteit. Tot slot van deze bespreking een eindoverweging van de auteurs: “En toch … de toestand is niet alleen ernstig, maar misschien zelfs hopeloos.” Met dat laatste woord zijn we het bij Nageltjes volstrekt oneens. Daarom blijven we bij nageltjes op de spijkers hameren, desnoods met een echte volksrevolutie als gevolg.

Daarom is het van belang dat zowel het Vlaams Belang als de NVA het ontmantelen en definitief buiten spel zetten van de particratie een speerpunt op hun programma’s maken. Te beginnen met het afschaffen van de lijststemmen bij verkiezingen. Vanuit democratisch oogpunt is het immers onaanvaardbaar dat de vertegenwoordigers van het volk hun eigen kiezers niet meer vertegenwoordigen maar een politieke partij.

Daarom is het ook nodig dat de rangschikking van de kandidaten op een lijst gebeurt bij lottrekking. Ofwel in dalende hetzij in stijgende alfabetische volgorde voor de even en/of oneven kandidaten.