‘Men kan de slechte intenties van journalisten makkelijk ontmaskeren. Neem alleen al Thilo Sarrazin als voorbeeld. 70 procent van de Duitsers is het eens met Sarrazin. Gemeten naar zijn populariteitscijfers is Thilo Sarrazin dus een soort volksheld.

In onze media is hij voornamelijk het tegenovergestelde — de verpersoonlijking van een “schurk”. En alleen omdat hij durft te zeggen wat de meerderheid denkt.

Die Tageszeitung noemt Sarrazin een “demagoog”, en zo ook de Kölner Stadt-Anzeiger. Deutschlandradio bestempelt hem tot “rechtse populist”. En de journaliste Mely Kiyak karakteriseert Sarrazin, wiens rechter gezichtshelft gedeeltelijk is verlamd, als een “lispelende, stotterende, trekkende karikatuur”.

Een man die openlijk uitspreekt wat de meerderheid denkt, wordt in onze media dus als een “lispelende, stotterende, trekkende karikatuur” afgemaakt. Kan dat nog?’

Uit dit boek: ISBN 9/8-94-92161-08-6

Wordt vervolgd met de artikels: Politiek correcte pers!” Analytisch en ronduit verbijsterend. Udo Ulfkotte overleed, korte tijd na de publicatie van zijn boek dat geen enkele Duitse politieker spaarde, in uiterst verdachte omstandigheden. De kans dat hij in opdracht van de heersende elites werd vermoord lijkt een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid.